Dr hab. inż. Janusz Morbitzer profesor nadzw.
Wyższej Szkoły Biznesu w Dąbrowie Górniczej

Jest absolwentem krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej (kierunek: informatyka, studia ukończone z wyróżnieniem). Doktoryzował się i habilitował z zakresu nauk humanistycznych (pedagogika, specjalność: pedagogika medialna).

W latach 1985-2014 pracował w Uniwersytecie Pedagogicznym im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie (do 30 września 2014 roku na stanowisku profesora nadzwyczajnego, od roku 1991 pełnił funkcję kierownika Pracowni Technologii Nauczania, a od roku 2009 do końca września 2014 – kierownika Katedry Technologii i Mediów Edukacyjnych).

Od 1 października 2014 roku jest zatrudniony w Wyższej Szkole Biznesu w Dąbrowie Górniczej na stanowisku profesora nadzwyczajnego.

Zajmuje się szeroko pojętą tematyką edukacji informatycznej i medialnej, ze szczególnym uwzględnieniem edukacyjnych zastosowań mikrokomputerów, Internetu i innych tzw. nowych mediów. W swoich pracach koncentruje się na badaniu społecznych, cywilizacyjnych, kulturowych, psychologicznych i edukacyjnych konsekwencji rozwoju społeczeństwa informacyjnego oraz mediów i poszukiwaniu optymalnych metod ich stosowania w procesie kształcenia i samokształcenia. Ważnym elementem naukowych dociekań prof. Janusza Morbitzera jest zagadnienie nowej kultury uczenia się oraz różnorodnych zagrożeń ze strony mediów elektronicznych. Od kilku lat na zaproszenie organizatorów prowadzi wykłady w ramach Uniwersytetu Otwartego przy krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej.

Jest autorem ponad 250 artykułów naukowych, 5 monografii, kilku haseł w Encyklopedii Pedagogicznej XXI wieku (m.in. społeczeństwo informacyjne, technopol, globalna wioska, informacyjny zalew) oraz redaktorem naukowym ponad 20 monografii konferencyjnych. Do najważniejszych prac należą: Edukacja wspierana komputerowo a humanistyczne wartości pedagogiki (2007), Współczesna technologia kształcenia (1997), Mikrokomputer dla nauczyciela humanisty (1994), Adaptacyjny mikrokomputerowy system kontroli wiedzy studentów (1992).

Jest organizatorem 24 sympozjów naukowych „CZŁOWIEK – MEDIA – EDUKACJA” (dawniej „Komputer w edukacji”; sympozjum organizowane corocznie, nieprzerwanie od 1991 roku). Sympozjum to należy do najważniejszych w Polsce imprez naukowych poświęconych edukacyjnym zastosowaniom komputerów, Internetu i innych narzędzi technologii informacyjnej. Pełne teksty referatów, sprawozdania i zdjęcia z ostatnich sympozjów są dostępne pod adresem: http://www.ktime.up.krakow.pl/Sympozjum.html.

Jest członkiem Komitetu Rozwoju Edukacji Narodowej Polskiej Akademii Nauk (przewodniczącym Komitetu jest prof. dr hab. Zbigniew Kwieciński), Rady ds. Informatyzacji Edukacji (organ doradczy Ministra Edukacji Narodowej, przewodniczący – prof. dr hab. Jan Madey; w Radzie przewodniczy Zespołowi ds. Edukacji Medialnej), Ośrodka Rozwoju Kompetencji Edukacyjnych oraz Komisji Nauk Pedagogicznych krakowskiego Oddziału Polskiej Akademii Nauk.

W przeszłości uprawiał sport – był zawodnikiem sekcji kolarskiej KS „Cracovia”, notując na swoim koncie wiele sukcesów. W latach 1974-75 był członkiem kadry narodowej juniorów przygotowywanej do Mistrzostw Świata (zob. http://www.wsp.krakow.pl/konspekt/konspekt6/sport.html). Do dziś jazdę na rowerze (górskim) na dystansach 100-160 km traktuje jako najlepszą formę czynnego wypoczynku. O sporcie mówi, iż „ ... jest ważnym elementem holistycznego rozwoju człowieka. Warto przypomnieć znaną sentencję: W zdrowym ciele zdrowy duch. Myślę, że najważniejsze jest, by jego uprawianie, choćby nawet amatorskie, dostarczało radości i wzruszeń, zaspokajało naturalną potrzebę ruchu. Z przykrością trzeba stwierdzić, że współczesny skomercjalizowany i nastawiony na sukces za każdą cenę sport, coraz bardziej oddala się od tych ideałów. Najlepszym, choć jakże smutnym tego przykładem jest niechlubny koniec kariery jednego z najlepszych kolarzy wszech czasów Lance’a Amstronga”.

Uważa, że udało mu się zrealizować piękną maksymę życiową: „Znajdź sobie pracę, którą lubisz, a całe życie nie będziesz pracować”, co oznacza, że aktywność naukowa i dydaktyczna stała się pasją, dostarczającą wielu radości i zawodowej satysfakcji. Za osiągnięcia w tym obszarze został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2011) i Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2013).